W przypadku układania płytek wysokiej jakości bardzo ważna jest metoda nakładania kleju do płytek (zaprawy murarskiej). Jak wiadomo, gres porcelanowy nie boi się najtrudniejszych warunków pracy. Jeśli zgodnie z wszystkimi zasadami jest on układany na podstawie, wymagana jest duża siła uderzenia, aby płytka straciła przyczepność do zaprawy murarskiej lub solidnej podstawy.
Można to osiągnąć jedynie za pomocą właściwej techniki nakładania kleju za pomocą pacy zębatej. Ale ponieważ płytka wraz z twardością jest delikatna jak szkło, miejsca pod płytką, które nie są wypełnione zaprawą murarską, stają się potencjalnie słabe. Jeśli dzieje się tak w przypadku kamionki porcelanowej, niezbyt silny cios, dozowane obciążenie i inne nieśmiertelne przyczyny mogą spowodować odklejenie się lub uszkodzenie.
Ponadto płytki nie powinny być układane bez szczeliny, chociaż upraszcza to tworzenie powłoki. W takim przypadku najbardziej nieistotne okoliczności, na przykład wzrost lub spadek temperatury, mogą spowodować uszkodzenie płytek. W takich sytuacjach wymagane są również normy ANSI (American National Standards Institute) zalecane przez NTCA (National Tile Contractors Association).
W wielu przypadkach podczas układania płytek, szczególnie dużych, naruszana jest technologia pracy, co powoduje awarie i kosztowne naprawy. Pośpiech w pracy prowadzi do tego samego, ponieważ w tym samym czasie jakość pracy spada.
Jedną z poważnych wad podczas układania płytek jest zatrzymywanie powietrza między płytkami a klejem. Miejsca, w których tworzą się kieszenie powietrzne, są osłabione, ponieważ nie są przyklejone do podstawy.
Taka wada jest często obserwowana, gdy zaprawę murarską rozprowadza się za pomocą pacy zębatej w zygzakach, okrężnych i innych skomplikowanych ruchach.
Płytki nad pustkami pękają z czasem, a kompozycja kleju rozpada się również w normalnych warunkach pracy, co można powiedzieć o obciążeniu punktowym lub silnym uderzeniu.
Nawet przy braku obciążeń udarowych i sił punktowych płytki ułożone z naruszeniem rozkładu zaprawy murarskiej mogą ulec awarii nawet z powodu niewielkich efektów, takich jak: nierówność podstawy, obecność skurczu i pełzania, rozszerzanie się materiału podczas podgrzewania, naprzemienne zamrażanie i rozmrażanie i itd.
Płytka jest uważana za bezpiecznie związaną, gdy jest wykonywana na całym obszarze, w tym na obwodzie. O jakiej sile możemy mówić, jeśli jest przyklejona do połowy lub mniej. Zgodnie z ANSI i podręcznikiem TCNA płytki wewnętrzne powinny być przyklejone do co najmniej 80% ich powierzchni, a 95% - na zewnątrz lub w wilgotnym pomieszczeniu. Ten wskaźnik dla płytek z kamienia naturalnego powinien wynosić co najmniej 95%, niezależnie od tego, gdzie jest zainstalowany.
Należy również pamiętać, że często wśród dużych płytek znajdują się okazy z wystającym środkiem i fazowanymi krawędziami. Aby ukryć te wady, musisz zwiększyć ilość użytego kleju. Jeśli nadal będziesz nakładać go okrężnymi ruchami pacy zębatej, prawdopodobieństwo ściśnięcia powietrza w roztworze wzrośnie jeszcze bardziej.
Dla wysokiej jakości układania płytek wielkoformatowych bardzo ważne jest, aby pozioma płaskość podstawy była idealna. Zgodnie z zaleceniami TCNA i ANSI błąd płaskości podłogi powinien wynosić 6,5 mm na 3 metry. Jeśli co najmniej jeden bok płytki ma 38 cm, warunki płaskości podstawy są jeszcze bardziej rygorystyczne - 3,2 mm na 254 mm, a nawet nie więcej niż 1,6 mm na 610 mm.
Biorąc więc pod uwagę wszystkie czynniki, do pomyślnego układania płytki, zaprawę murarską należy nakładać liniowymi ruchami pacy zębatej. W rezultacie na powierzchni zaprawy powstają proste wypukłości i wgłębienia, które łatwo można zmiażdżyć podczas układania płytek, a powietrze jest z nich prawie całkowicie usuwane.
Takie proste rozprowadzenie kompozycji klejowej pomaga usunąć z niej powietrze i zapewnia pełniejszy kontakt z płytką i podłożem, a zatem silniejsze wiązanie wszystkich elementów wykładziny podłogowej.
Najpierw nakłada się zaprawę murarską i rozprowadza na podstawie za pomocą płaskiej strony szpatułki. Następnie na wierzch nakłada się dodatkową ilość roztworu i wyrównuje na podstawie prostymi jednokierunkowymi liniami, co między innymi przyczynia się do lepszego rozprowadzenia kompozycji klejowej.
Jeśli płytka jest prostokątna, wówczas linie narysowane szpachelką powinny być prostopadłe do dłuższego boku płytki. Ułatwia to ucieczkę powietrza spod płytki podczas układania.
Należy uważać, aby powietrze nie pozostawało w zagłębieniach zaprawy i między płytkami. Im większa płytka, tym głębsze zęby powinny znajdować się na szpatułce.
Przed ułożeniem jakiejkolwiek płytki, w tym wielkoformatowej, szklanej lub naturalnego kamienia, niewielką ilość zaprawy umieszcza się na jej odwrotnej stronie za pomocą pacy i wyrównuje na całej powierzchni równą warstwą płaską stroną szpatułki.
Teraz należy obrócić tak przygotowaną płytkę, odwrócić ją i ostrożnie położyć całą powierzchnię na przygotowanej warstwie zaprawy murarskiej i przesunąć ją kilka razy w jednym lub drugim kierunku z amplitudą 3,2 do 6,4 mm prostopadle do grzbietów zaprawy klejowej leżącej na podstawie. Ponadto kategorycznie nie zaleca się przesuwania go w przeciwnym kierunku i nie skręcania płytki.
Pierwsze klejone, a następnie okresowo, konieczne jest oderwanie płytki i sprawdzenie rozmieszczenia roztworu od jej odwrotnej strony. Jest to normalne, gdy roztwór wygląda jak zrośnięta skóra. Na zaprawie murarskiej w miejscu oddzielenia płytek szpachelka nie powinna pozostawiać żadnych wypukłości. To zdjęcie sugeruje, że pod płytką nie ma powietrza, a klej jest rozprowadzany na całej powierzchni w równej warstwie.
Jeśli prawidłowo i w pełni zastosujesz się do wszystkich zaleceń NTCA przedstawionych powyżej, twój kafelek będzie spoczywał równomiernie i bardzo mocno. Co więcej, im większa szpachelka jest używana, tym większy powinien być ruch płytki w przód iw tył podczas jej układania.
