W zeszły weekend, aby zabawić mojego syna (no cóż, nie jest nudno spędzać czasu samemu), łamiąc na chwilę głowę, zrobiłem mini rzutkę, którą jako dziecko stworzyłem, prawdopodobnie prawie wszyscy, tak jak ja. Cóż, ci, którzy nie stworzyli tak prostej (w produkcji) zabawki w dzieciństwie. Będą w stanie to zrobić (bez podejrzanego spojrzenia innych, z myślami o upośledzeniu umysłowym osoby, która to zrobiła). Tylko wtedy, gdy ich potomstwo osiągnie odpowiedni wiek. Aby nie przypadkowo coś zranić siebie i otaczających go ludzi (spokojnie spacerujących w pobliżu i nie podejrzewających nadciągającego zagrożenia). Przede wszystkim bezpieczeństwo.
Tak więc, aby zrobić mini rzutkę, potrzebowałem:
- Szczypce
- Nożyczki
- Długopis (do znakowania), ponieważ w klatce nie było notesu.
- Władca (z tego samego powodu).
- Nici do szycia (zwykłe).
- Mecze (mniej więcej równe okazy) są pożądane z małymi głowami i bez wad (w przeciwnym razie źle wpłynie to na charakterystykę lotu i trajektorię naszej przyszłej mini-rakiety).
- Igła, nie duża (duża, wystarczy ją wbić lub dodać ładunek)
- Papier (w moim przypadku fragment tapety z powodu braku notebooka w tej chwili).
- Drut miedziany, niezbyt gruby, w przeciwnym razie będą trudności z uzwojeniem, ponadto istnieje duże prawdopodobieństwo zerwania zapałek, niezbyt cienkich (jesteś dręczony wiatrem). Mam 0,4 milimetra (wydaje się, że jest w sam raz).
Możesz się bez tego obejść. Ale ponieważ waga gotowego produktu nie jest duża, jego zasięg lotu pozostawia wiele do życzenia, ogólnie rzecz biorąc, nie tak daleko, jak byśmy tego chcieli, prawie nie penetruje celu, a tor lotu jest prawie nieprzewidywalny. Na początek zrobiłem korpus rakiety, wziąłem drugą rękę w drugiej ręce drugą ręką, pchnąłem igłę w środku ostrym końcem na zewnątrz, trzecią ręką zacząłem nawijać linę, żart oczywiście poradził sobie obiema rękami. Po lekkim nawijaniu przymocował linę, wsuwając ją między zapałki i odkładając ciało na bok, przeszedł do następnego etapu.
Ten etap polega na wytwarzaniu skrzydeł broni do rzucania (bez względu na to, jak śmiesznie to brzmi, ale tak jest). Rzutka jest bronią (rzucanie), jest włócznią, choć nieco lekką i zmniejszoną, w porównaniu z włóczniami do walki wręcz lub konia (zwykle o całkowitej długości do półtora metra). Dla wygody rzucania jest wyważony (odpowiednio). Jako broń (polowanie) i walkę, były używane przez wojska wielu krajów świata i ludzi, już od starożytności. Stałe użycie (jako broń) odnotowano w XX wieku. W starożytnej Rosji nazywano je wioskami. Rzutki nazywane są również strzałami do rzucania (krótkimi) w grze zwanej rzutkami.
I tak na początku zaznaczyłem i wyciąłem papier w kształcie kwadratu.
Następnie, używając skomplikowanych manipulacji, zamienił go w trójkąt równoramienny, a potem wciąż, i wciąż, ogólnie, spójrz na zdjęcie.
Po przygotowaniu skrzydeł kładę na nich ciało przyszłej strzałki.
Następnie, cumując i naprawiając nić (jak opisano powyżej), płonąc z chęcią szybszego testowania, rzucił ją na ścianę domu osłoniętą płytą pilśniową. Oczekiwania się nie spełniły, wciąż był wilgotny (jego waga nie wystarczyła, by pokonać żeglowanie, tak myślałem). Podjęłam decyzję o naprawieniu sytuacji za wszelką cenę. Spośród licznych pomysłów inżynieryjnych, które pojawiły się, gdy spadł na podłogę, wybrano najbardziej odpowiedni dla konkretnego typu samolotu.
1) Zmniejsz wiatr, odcinając części skrzydeł (od razu wydawał mi się podejrzliwy i nie piękny).
2) Zwiększ ciężar dziobu, dodając do tego samego znacznego wzrostu oporu aerodynamicznego na powietrzu.Osiągnięto to poprzez nawijanie drutu miedzianego na zapałki igłą, nie zapominając o płynnym przejściu. Po wystarczającej ilości zabawy i otrzymaniu masy niezapomnianych minut radości z zabawy z dzieckiem, podjęto próbę rozszerzenia przyjemności poprzez modernizację, aby przyciągnąć uwagę dziecka. Wdrożył ten pomysł, wykorzystując magiczną transformację strzałki w rakietę, częściowo amputując ogon strzałki.
Wynik interwencji chirurgicznej wygrał kolejne pół godziny. Rakieta wylądowała bezpiecznie (choć z łukiem) na powierzchni ściany, gdzie sieje dzień i przybywa. Wszystkim, którzy mają dzieci, życzę miłych i niepowtarzalnych chwil w życiu. Radzę wykorzystać czas, kiedy są jeszcze małe, ponieważ wyrosną one również na małe, prymitywne zabawki i nie będzie możliwe wywołanie w nich tych samych emocji, które są bliskie stanu euforii.
