Wszyscy wierzymy, że nic nam się nie stanie. Że nasz pociąg nigdy nie zjedzie z torów, samochód nie zatrzyma się na środku drogi ze złamanym kołem, a grzybowa podróż zakończy się pomyślnie, a ścieżka poprowadzi bezpośrednio do domu. Zwykle w 99,9% przypadków tak właśnie się dzieje.
Jednak każda tysięczna wciąż ma pecha. Jeśli myślisz o tym nieustannie, łatwiej jest usiąść w domu i nie wystawiać nosa za drzwi, żegnając się z wędrówkami i podróżami. Aczkolwiek, aby bezpiecznie wydostać się z takiego bałaganu, w rzeczywistości potrzebujesz sporo: weź ze sobą mapę okolicy, koło zapasowe i zestaw naprawczy podczas podróży, zapałki i nóż, gdy idziesz na grzyby. Zasady, aby się nie zgubić, są bardzo proste. Przetrwanie utraconych jest również łatwe - do tego stopnia, że nawet dziewczęta z liceum, pozostające w tyle za grupą, są w stanie spędzić kilka dni w lesie i bezpiecznie czekać, aż ratownicy je znajdą.
O tym, jak zbudować chatę i zdobyć najprostsze dania, napisaliśmy poniżej. Ale o wiele ważniejsze jest to, czego uczą wszyscy piloci i astronauci, i co wszyscy turyści powinni wiedzieć, wolą zwiedzanie lub indywidualne wycieczki piesze - to odpowiedź na pytanie, jak znaleźć jedzenie w lesie.
Nasi przodkowie z zaskoczeniem patrzyli na ludzi, którzy nie mogli przeżyć w lesie - miejscu, które od wieków karmiło ludzi. Ale dzisiaj ogromna większość turystów, którzy znajdują się w ekstremalnych warunkach, może umrzeć z głodu, przechodząc obok bogato zastawionego stołu z leśnymi daniami. W rzeczywistości najbardziej pożywny i najprostszy pokarm białkowy każdego podróżnika znajduje się tuż pod jego stopami. A do jej schwytania nie potrzeba broni ani noża. Wystarczająco dużo łopat lub, w najgorszym przypadku, kopanie patyków. Ponieważ pokarmem bogatym w białko są dżdżownice.
Aby przetrwać, musisz je zjeść. Wystarczy wykopać gościa robaków i umieścić je na kilka godzin w bieżącej wodzie, aby strawiona ziemia opuściła je. Patrzenie na takie jedzenie jest prawie niemożliwe, ale jest całkiem realne. Mają nawet gust - daleki od wykwintności, ale jednak. Jeszcze lepiej gotować wypłukane i namoczone robaki - w tej formie jedzenie ich jest znacznie przyjemniejsze.
Kolejne danie z lasu i mięsa jest częstym gościem w restauracjach, zwłaszcza francuskich. Oczywiście nasze żaby nie są tak duże, jak te podawane we Francji, ale można je jeść, ponieważ smakują prawie jak kurczak i są bardzo powszechne w lesie. A łapanie ich jest łatwe.
Najważniejsze jest usunięcie skóry i ułożenie nóg na patykach do smażenia. Możesz jeść na surowo, ale ludzie są bardziej przyzwyczajeni do gorących i gotowanych potraw.
Myszy są trudniejsze do zdobycia, ale także możliwe. Obserwacje wilków polarnych i późniejsze eksperymenty na ludziach, opisane przez Farleya Moweta, wykazały, że osoba, która zjada myszy z całego pola, wraz z wnętrzem, otrzymuje pełny zestaw substancji niezbędnych do życia i może nawet nie cierpieć na niedobór witamin.
Po uporządkowaniu menu mięsa. Drugim daniem, którego potrzebuje człowiek, jest chleb. Oczywiście turysta może znaleźć się na opuszczonym, ale obsianym polu lub podnieść siano porzucone przez srokę, ale tak naprawdę chleb w lesie można uzyskać znacznie łatwiej. Zwłaszcza jeśli spotkasz rzekę lub jezioro.
Duże białe kwiaty lotosu, zaokrąglone liście - tak wygląda lilia wodna lub biała lilia. Teraz nie ma ich tak wielu w rosyjskich zbiornikach, ale jeśli chodzi o ludzkie życie, nie musisz wybierać.Kłącze lilii wodnej składa się z 49% skrobi, 8% białka i około 20% cukru. Oczywiście przed ukąszeniem musisz go wysuszyć, zmielić w mące i zanurzyć w bieżącej wodzie, aby usunąć garbniki. Ale potem, po wysuszeniu, mąkę można wykorzystać do pieczenia chleba lub pasków ciasta owiniętych wokół patyków nad ogniem, lub po prostu wybielić pyzatą zupą na sytość.
Nawiasem mówiąc, taką mąkę można zrobić z żołędzi, a nawet korzeni mniszka lekarskiego, wiecznych chwastów i burz w letnich domkach. To prawda, że najpierw trzeba będzie je wysuszyć, a następnie dwukrotnie namoczyć, a dopiero potem ponownie wysuszyć, zmielić w mące lub płatkach, aby uzyskać owsiankę, ale gdy jest się głodnym, nie trzeba wybierać.
Będzie pasować do mąki i kłącza ożypałki - tej, z której dzieci robią włócznie, nazywając je trzcinami. Co więcej, jego korzenia nie można już namoczyć, wystarczy pokroić na kawałki, wysuszyć, zmielić i gotować, gotować tyle, ile chcesz.
A jeśli usmażysz kawałki korzeni, możesz również zrobić z nich napój kawowy. Oczywiście nie arabica, ale ożywia podczas kampanii, ale czego więcej można chcieć od trzcin? Nadal możesz zbierać młode pędy, gotować je i podawać im żabie udka - smak pędów przypomina szparagi. Oczywiście zdalnie. Ale menu dla leśnej „francuskiej” restauracji jest prawie gotowe.
Jadalny jest także porost islandzki, który występuje w środkowej Rosji w lasach sosnowych. I to nie tylko dla jeleni. Zawiera 44% rozpuszczalnej skrobi leceninowej i około 3% cukru. Aby go zjeść, konieczne jest pozbawienie porostów gorzkich substancji. Dlatego islandzki mech jest nasycany sodą lub potażem przez jeden dzień. Dla tych, którzy nie są przyzwyczajeni do noszenia sody na skalę przemysłową, możesz doradzić, aby zalać islandzki mech infuzją popiołu. Około 2 łyżki popiołu na litr wody, dodaj kolejne dwa litry wody i możesz namoczyć sto gramów islandzkiego mchu. Po dniu mech należy umyć i namoczyć na kolejny dzień w czystej wodzie. A następnie albo wysusz, zmielić i dodać do innej mąki lub ugotować w galarecie i wlać galaretkę z ekstrahowanego mięsa lub galaretkę z dzikich jagód. Ponadto sprytni Szwedzi prowadzą alkohol z porostów islandzkich. Dzięki temu las jest nie tylko gotowy do żywienia i schronienia każdego zbłąkanego turysty, ale także daje specjalistom możliwość zabawy i ogrzania się od wewnątrz.
Z innych zielonych roślin jadalnych, które zwykle są zapomniane, warto wspomnieć o łopianu. Jego korzenie najlepiej zbierać wczesną wiosną lub późną jesienią, ale nawet latem są one w stanie wyżywić turystę. Można je jeść na surowo, gotować i jeszcze lepiej upiec. Całkowicie zastępuje ziemniaki, marchew lub seler. A jeśli ugotujesz obrane i posiekane korzenie łopianu z kwaśnym lub szczawiem, możesz uzyskać doskonały słodko-kwaśny dżem.
Wszy drzewne, znane i pozornie bezużyteczne, można również jeść - w sałatkach, zupach, a nawet puree ziemniaczanym. Robią dokładnie to samo z kwaśnym kwasem, rumiankiem i kapustą królikową. A młode osobniki całkowicie zastąpią brukselkę w leśnych zielonych zupach lub w formie pieczonej, jako dodatek.
Stół leśny nie jest tak znajomy jak nasi zwykli, ale o wiele bogatszy niż zwykli turyści. Kiedy masz przy sobie jedzenie w puszkach i płatki zbożowe, możesz je zaniedbać, ale nadal musisz o tym wiedzieć. A potem, w skrajnej sytuacji, zdecyduj: czy warto umierać z głodu przy tak wykwintnych potrawach.
jeszcze jeden artykuł. . . .
Przetrwanie w lesie
W wielu przypadkach ludzie, którzy udali się do lasu i nie mieli wystarczającego doświadczenia i wiedzy o lokalnych warunkach, łatwo zgubili drogę i stracili orientację, znajdując się w niebezpieczeństwie.
Jak powinien zachowywać się człowiek zagubiony w lesie?
Po utracie orientacji powinien natychmiast przestać się poruszać i spróbować przywrócić go za pomocą kompasu lub używając różnych znaków naturalnych.Jeśli jest to trudne, należy ustawić tymczasowe parkowanie w suchym miejscu, co nie jest łatwe, szczególnie w omszałych lasach, gdzie ziemia pokryta jest ciągłym dywanem torfowca, który łapczywie pochłania wodę (500 części wody na część suchej masy). Tymczasowe schronienie może być baldachimem, chatą, ziemianką.
W ciepłym czasie możesz ograniczyć się do zbudowania prostego baldachimu. Dwie ręcznie grube słupki o grubości 1,5 metra z widłami na końcu wbijane są w ziemię w odległości 2-2,5 m od siebie.
Gruby słup - na widłach kładzie się belkę nośną. Cztery do pięciu tyczek opiera się o niego pod kątem 45-60 ° i zabezpiecza liną lub elastycznymi gałęziami. Przywiązane są do nich trzy do czterech biegunów (równolegle do ziemi), na których, zaczynając od dołu, w kształcie płytki (tak, aby każda kolejna warstwa pokrywała dolną połowę) leżą gałęzie, gałęzie o gęstych liściach lub korze.
Z lapnika lub suchego mchu zrób ściółkę. Baldachim wykopuje się w płytkim rowku, aby woda nie przepływała pod nim w przypadku deszczu.
Szczytowa chata jest wygodniejsza do mieszkania. Jest zbudowany na tej samej zasadzie, ale słupy są układane po obu stronach belki nośnej. Przód chaty służy jako wejście, a tył jest pokryty jednym lub dwoma biegunami i pleciony z lapnikiem. Przed przystąpieniem do budowy konieczne jest przygotowanie materiałów - gałęzi, prętów, lapnika, kory.
Aby uzyskać kawałki kory o wymaganej wielkości, wykonuje się głębokie cięcia pionowe (do drewna) na pniu modrzewia w odległości 0,5-0,6 m od siebie. Następnie, od góry i od dołu, paski te są cięte dużymi zębami o średnicy 10-12 cm i ostrożnie zdzierane siekierą lub nożem. Zimą można zbudować wykop śnieżny w celu schronienia. Otwiera się w śniegu u podnóża dużego drzewa. Dno wykopu wyłożone jest kilkoma warstwami świerkowych gałęzi, a na górze przykryte są tyczkami, plandeką, tkaniną spadochronową.
Jak nawigować w lesie?
Będąc w tajdze, trudno jest poruszać się wśród gruzu i wiatrów, w zaroślach porośniętych krzewami. Pozorne podobieństwo sytuacji (drzewa, fałdy terenu itp.) Może całkowicie dezorientować osobę i porusza się w kółko, nie podejrzewając swojego błędu. Ale znając różne znaki, możesz nawigować po głównych punktach nawet bez kompasu.
Tak więc brzoza i kora sosny po stronie północnej są ciemniejsze niż po stronie południowej, a pnie drzew, kamienie, półki skalne są gęsto pokryte mchem i porostami. Krople smoły na pniach drzew iglastych wyróżniają się po stronie północnej mniej obficie niż na południu. Wszystkie te znaki są wyraźnie wyrażone w osobnym drzewie na polanie lub krawędzi.
Aby utrzymać zamierzony kierunek, zwykle wybierają wyraźnie widoczny punkt orientacyjny co 100-150 m trasy. Jest to szczególnie ważne, jeśli ścieżka jest zablokowana przez blokadę lub gęsty krzew, który zmusza cię do zejścia z bezpośredniego kierunku. Próba kontynuacji zawsze jest obarczona obrażeniami.
Ruch w lesie
Bardzo trudno jest przejść przez tajgę zimą, kiedy pokrywa śnieżna jest bardzo głęboka i prawie niemożliwe jest pokonanie zaśnieżonych obszarów bez jazdy na nartach na rakietach śnieżnych. Takie narty o znanej zręczności są wykonane w postaci ramy z dwóch gałęzi o grubości 2-2,5 cm i długości 140-150 cm. Przedni koniec narty, parzony w wodzie, jest złożony do góry, a rama (szerokość w środku nie powinna być mniejsza niż 30 cm) pleciony cienkimi elastycznymi gałęziami. Przed nartami cztery poprzeczne i dwie podłużne listwy zapewniają stopie wsparcie dla rozmiaru buta.
Zimą można poruszać się po koryto zamarzniętych rzek, przestrzegając niezbędnych środków ostrożności. Musimy więc pamiętać, że prąd zwykle łamie lód od dołu i staje się szczególnie cienki pod zaspami na stromych brzegach. W korytach rzek z ławicami często tworzą się natanki, które po zamrożeniu zamieniają się w osobliwe tamy.
Najczęściej są ukryte pod głębokim śniegiem i są trudne do wykrycia. Dlatego lepiej unikać wszelkich przeszkód na lodzie rzeki, a w miejscach zakoli rzeki należy trzymać się z dala od stromego brzegu, gdzie prąd jest szybszy, a lód cieńszy.Często po zamarznięciu rzeki poziom wody spada tak szybko, że pod cienkim lodem tworzą się „kieszenie”, które stanowią duże zagrożenie. Na lodzie, który wydaje się niewystarczająco silny, ale nie ma innego wyjścia, poruszają się czołgając. Wiosną lód jest najcieńszy na obszarach porośniętych turzycą i zalanych krzakach.
Małe rzeki tajgi są przejezdne dla lekkich pontonów i tratw. W centrum tratwy możesz zbudować małe schronienie (chaty) przed deszczem i wiatrem oraz przygotować miejsce na ogień, wylewając warstwy piasku lub kamyków. Aby kontrolować tratwę, wycina się dwa lub trzy długie słupy. Kotwicą może być ciężki kamień z mocną liną.
Bagna i torfowiska
Najbardziej podstępnymi przeszkodami w tajdze są mokradła i torfowiska. Charakterystyczną cechą mokradeł jest słaba zamieszkalność, brak dróg, obecność terenów nieprzeniknionych, a czasem całkowicie nieprzejezdnych. Bagna rzadko są jednakowo przejezdne przez cały rok i o różnych porach roku. Ich powierzchnia jest bardzo myląca. Najbardziej nieprzejezdne torfowiska bagienne, których znakami rozpoznawczymi są biaława warstwa powierzchniowa.
Małe tereny podmokłe można łatwo ominąć, stąpając po wybojach lub kłączy krzewów lub brodząc, wcześniej odczuwając szóste dno. Po upewnieniu się, że nie można ominąć niebezpiecznych odcinków, można nabazgrać niektóre gałęzie, przekroczyć kilka tyczek na krzyż lub zawiązać matę z trzciny, trawy, słomy i przekroczyć przygotowany „most” na twardym podłożu.
Jeziora porośnięte torfem i roślinnością stanowią ogromne zagrożenie dla ludzi. Często mają głębokie, zacienione stawy, wyprzedzane przez pływające rośliny i trawę, a te „okna” na zewnątrz prawie się nie wyróżniają. Możesz zrzucić je nagle, jeśli zlekceważysz środki ostrożności. Dlatego przechodząc przez nieznane bagno, należy kroczyć powoli, ostrożnie, bez gwałtownych ruchów, zawsze mieć przy sobie drąg i sondować ziemię przed sobą.
Po wpadnięciu w bagno nie musisz panikować, wykonywać nagłych ruchów. Konieczne jest ostrożne, oparcie się na leżącym w poprzek słupie, przyjęcie pozycji poziomej, a następnie próba złapania trzciny, trawy rękami i, ciągnąc się, czołgać się z niebezpiecznego miejsca. Jeśli kilka osób przemieszcza się przez bagno, musisz pozostać bliżej siebie, aby w każdej chwili móc komuś pomóc.
Możesz sprawdzić grubość warstwy torfu, jej gęstość i twardość gleby za pomocą metalowej szpilki o średnicy 20 mm z nacięciami po 10 cm Aby pokonać rozległe tereny podmokłe, możesz robić mosty i inne urządzenia z improwizowanych środków.
Gotowanie i rozpalanie ognia
Ogień jest niezbędny do podgrzewania, suszenia ubrań, alarmowania, gotowania, oczyszczania wody poprzez gotowanie. Czas przeżycia zwiększy się lub zmniejszy w zależności od twojej zdolności do rozpalania ognia.
Jeśli są zapałki, możesz rozpalić ogień w każdych warunkach i przy każdej pogodzie. Jeśli spodziewane jest działanie w odległych obszarach, zaopatrz się w wystarczającą liczbę zapałek, które zawsze powinieneś mieć przy sobie w wodoodpornej torbie. Należy nauczyć się jak najdłużej utrzymywać płomień zapałki na silnym wietrze.
Paliwo, podpałka i plamienie na ognisko
Małe pożary są łatwiejsze do zbudowania i kontrolowania niż duże. Kilka małych ognisk zapalonych przy zimnej pogodzie wokół ciebie da więcej ciepła niż duże ognisko.
Zdefiniuj i wyraźnie ogranicz miejsce pożaru, aby uniknąć dużego pożaru lasu. Przede wszystkim, gdy trzeba rozpalić ogień na mokrej ziemi lub w śniegu, zbuduj platformę z bali lub kamieni. Chroń ogień przed wiatrem za pomocą tarczy (wiatrówki) lub reflektora, który będzie kierował ciepło w wymaganym kierunku.
Użyj suszonych drzew i gałęzi jako paliwa. Podczas deszczowej pogody suche paliwo znajdziesz pod pniami powalonych drzew.Na obszarach o rzadkiej roślinności jako paliwo można wykorzystać suche zioła, tłuszcze zwierzęce, a czasem nawet węgiel, smołę łupkową lub torf, które mogą znajdować się na powierzchni gleby.
Jeśli w pobliżu znajdują się fragmenty samolotu podczas wypadku, użyj mieszanki benzyny i oleju (oleju) jako paliwa. Niektóre rośliny mogą być również użyte, ale w żadnym wypadku nie są trujące.
Aby rozpalić ogień, skorzystaj z tego, co szybko się zapala, na przykład małych patyków suchego drewna, szyszek świerkowych, kory drzewa, gałązek, liści palmowych, suszonych igieł świerkowych, ziół, porostów, paproci, gąbczastych nici wielkiego płaszcza przeciwdeszczowego (grzyba), które również jadalne. Zanim spróbujesz rozpalić ogień, zrób wióry z suchego drewna. Jednym z najwygodniejszych i najlepszych materiałów do rozpalania jest zgnilizna suszonych drzew lub kłód.
Zgniliznę można znaleźć nawet podczas deszczowej pogody, usuwając mokrą górną warstwę takiego drzewa nożem, ostrym kijem, a nawet rękami. Papier i gaz przydadzą się jako podpałka. Nawet podczas deszczu żywica świerkowych szyszek lub suchych pniaków szybko się świeci. Sucha kora brzozy zawiera również substancje smoliste, które szybko się zapalają. Połóż te materiały w postaci wigwamu (chaty) lub stosu kłód.
Utrzymuj ogień prawidłowo. Użyj świeżo ściętych kłód lub końcowej powierzchni grubej zgniłej kłody, aby ogień płonął powoli. Chroń czerwone światła przed wiatrem. Przykryj je popiołem i warstwą gleby na wierzchu. W ten sposób łatwiej będzie ci utrzymać ogień niż go odbudować.
Na północnym lodzie lub w obszarach, gdzie inne paliwa nie są dostępne, należy stosować tłuszcz zwierzęcy.
Rozpalanie ognia bez zapałek
Zanim spróbujesz rozpalić ogień bez zapałek, przygotuj kilka suchych, łatwopalnych materiałów. Następnie przykryj je przed wiatrem i wilgocią. Dobrymi substancjami mogą być gnicie, szmaty do odzieży, sznurek lub sznurek, suche liście palmowe, wióry i trociny, ptasie pióra, wełniste kosmki roślin i inne. Aby zaopatrzyć się w nie w przyszłości, włóż tę część do wodoodpornej torby.
„Słońce i soczewka”. Obiektyw aparatu, wypukła soczewka z lornetki lub teleskopu, a wreszcie lustro może być użyte do skupienia światła słonecznego na łatwopalnych substancjach.
Krzemień i krzemień (blacha stalowa). Jeśli nie ma zapałek, jest to najlepszy sposób na szybkie rozpalenie suchego podpałki. Jako krzemień może służyć odpowiednia strona wodoodpornego pudełka zapałek lub solidny kawałek kamienia. Trzymaj krzemień jak najbliżej podpałki i uderz go o stalowe ostrze noża lub jakiś niewielki blok stali.
Traf tak, aby iskry uderzyły w środek hubki. Kiedy zacznie dymić, lekko dmuchnij w płomień. Możesz dodać trochę paliwa do hubki lub przenieść hubkę na paliwo. Jeśli nie wyrzeźbisz iskry za pomocą pierwszego kamienia, spróbuj z innym.
Tarcie drzewa na drzewie. Biorąc pod uwagę, że podpalenie przez tarcie jest dość trudne, użyj go w ostateczności.
Łuk i świder. Wykonaj sprężysty łuk, ciągnąc go za pomocą sznurka, liny lub paska. Użyj go, aby przewinąć suchy, miękki wałek w małym otworze wykonanym w suchym, twardym bloku drewna. W rezultacie otrzymujesz pudrowy czarny pył, w którym pojawi się iskra z dalszym tarciem. Podnieś urządzenie i wlej ten proszek na łatwopalną substancję (podpałkę).
Budowanie ognia za pomocą paska. Aby to zrobić, użyj grubego paska suchego rattanu (palmy) o grubości około 1 do 4 cali i długości 2 kroków oraz suchego drzewa. Zainstaluj go na ziemi, odetnij od jednego końca i włóż drugi wałek, aby pierwszy był trzymany w rozciętej formie. Włóż niewielką bryłę hubki do dekoltu i chwyć ją za pomocą paska, którym zaczniesz pocierać w przód iw tył, jednocześnie podpierając wał stopami.
Rozpalanie za pomocą piły. To dwa kawałki suchego drewna, które ostrożnie pocierają się jeden na drugim. Ta metoda jest stosowana głównie w dżungli.Do tarcia użyj wyciętego kawałka bambusa lub innego suchego drewna i owijki z kwiatem kokosa jako drewnianej podstawy. Dobrym środkiem może być brązowy puch pokrywający palmę pszczoły i suchy materiał, który znajdziesz u podstawy liści kokosowych.
Amunicja i proch strzelniczy. Zrób stos suchego drewna i innego łatwopalnego materiału. Umieść proch rozlany z kilku rund u podstawy. Posyp trochę proszku dwoma wybranymi kamieniami. Uderz ich o siebie bliżej dna hubki. Proch i hubka zapalają się od iskier.
Gotowanie ognia
Mały ogień i coś w rodzaju kuchenki to wszystko, czego potrzeba do gotowania. Ustaw kłody na ogień na krzyż, aby uzyskać jednolitą warstwę węgla. Zbuduj proste urządzenie z dwóch bali, kamieni lub w postaci wąskiego rowu, na którym można podpalić przybory kuchenne. Duża puszka konserw może służyć jako mobilny piec, szczególnie w warunkach północnych.
Najlepsza temperatura gotowania zapewni jednolitą warstwę węgla. Do pieczenia ogień powinien być zbudowany w otworze.
Podnoszenie ognia pod ziemię, często praktykowane przez Indian, wymaga wywiercenia jednego lub kilku wylotów po stronie wietrznej. Gniazdka odgrywają taką samą rolę jak rura wydechowa w piecu. Ta metoda gotowania ma ogromne zalety w zapewnieniu bezpieczeństwa w warunkach przetrwania, ponieważ znacznie zmniejsza możliwość wykrycia dymu i ognia. Ponadto neutralizuje negatywny wpływ silnych wiatrów.
Zaopatrzenie w wodę
Wiadomo, że ludzkie ciało składa się w prawie 65% z wody. Woda jest częścią tkanek, bez niej normalne funkcjonowanie organizmu, realizacja procesu metabolicznego, utrzymanie równowagi cieplnej, usuwanie produktów przemiany materii itp. Nie jest możliwe. Odwodnienie organizmu tylko o kilka procent prowadzi do zakłócenia jego funkcji życiowych.
Brak wody w ciągu dnia (szczególnie w gorących obszarach) już negatywnie wpływa na stan moralny człowieka, zmniejsza jego skuteczność bojową, cechy silnej woli, powoduje zmęczenie.
Utrata dużych ilości wody przez organizm jest niebezpieczna dla ludzkiego życia. W gorących miejscach bez wody osoba może umrzeć w ciągu 5-7 dni, a bez jedzenia w obecności wody osoba może żyć długo. Nawet w zimnych strefach, aby utrzymać normalne zdrowie, osoba potrzebuje około 1,5-2,5 litra wody dziennie.
Jeśli ilość wody, którą traci człowiek, osiąga 10% masy ciała dziennie, następuje znaczny spadek wydajności, a jeśli wzrośnie do 25%, zwykle prowadzi to do śmierci. Jednak nawet przy dużej utracie wody wszystkie zaburzone procesy w ciele są szybko przywracane, jeśli ciało zostanie uzupełnione wodą do normy.
Znając znaki wskazujące na brak wody w ludzkim ciele, możesz w przybliżeniu określić procent odwodnienia w stosunku do masy ciała.
Znaki wskazujące na brak wody w ludzkim ciele:
1-5% - pragnienie, zły stan zdrowia, zwolnione tempo, senność, zaczerwienienie w niektórych miejscach skóry, gorączka, nudności, niestrawność,
6-10% - Zadyszka, ból głowy, mrowienie w nogach i rękach, brak wydzielania śliny, utrata zdolności poruszania się i naruszenie logiki mowy,
11-20% - Urojenia, skurcze mięśni, obrzęk języka, tępota słuchu i wzroku, chłodzenie ciała.
Przy temperaturze powietrza wynoszącej + 30 ° C nawet 20-25% odwodnienia jest łatwiejsze do tolerowania niż odwodnienie 10-15%, ale przy wyższej temperaturze powietrza.
Dozwolone jest ustanowienie normy około 2,5 litra wody dziennie. W czasie upałów i przy dużym wysiłku fizycznym zapotrzebowanie na wodę znacznie wzrasta i osiąga 4 litry dziennie. Ale nie wszystkie obszary świata mają naturalne źródła wody (rzeki, jeziora, stawy) i nie wszystkie z tych źródeł można wykorzystać. Musisz wiedzieć, jak i gdzie znaleźć wody gruntowe.
W warunkach autonomicznej egzystencji, szczególnie na obszarach o gorącym klimacie, z ograniczonymi zapasami wody lub przy ich braku, zaopatrzenie w wodę staje się niezwykle ważne. Konieczne jest znalezienie źródła wody, oczyszczenie wody z zanieczyszczeń organicznych i nieorganicznych, jeśli to konieczne, lub odsalenie, jeśli zawiera dużą ilość soli, aby zapewnić jej przechowywanie.
Źródła naturalne można podzielić na kilka grup: otwarte zbiorniki wodne (rzeki, jeziora, strumienie); części wód podziemnych (klucze, źródła, akumulacje wody w podziemnych zbiornikach); biologiczne źródła wody (rośliny wodonośne); woda atmosferyczna (deszcz, śnieg, rosa, odsolony lód).
Na obszarach o klimacie umiarkowanym i zimnym poszukiwanie źródeł wody nie jest trudne. Obfitość otwartych stawów, pokrywa śnieżna pozwalają w odpowiednim czasie zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na wodę, aby stworzyć niezbędne rezerwy wody do picia i gotowania.
Tylko w niektórych przypadkach konieczne jest użycie znaków naturalnych, aby wyjść do źródła wody (ślady zwierząt, zwykle prowadzące do wody, wilgotna gleba nizinna). O wiele trudniej jest zaopatrzyć się w wodę na pustyni, gdzie źródła wody są często ukryte i nie można ich wykryć bez znajomości specjalnych znaków i cech płaskorzeźby. Mogą być wskazane przez naturę roślinności, rośliny wskaźnikowe, sztuczne znaki („obo”) itp.
Woda deszczowa Aby zebrać wodę deszczową, wykop dziurę i umieść ją w dużych liściach, aby zebrana woda nie wsiąkała w ziemię.
Rosa Kiedy pada deszcz, zawiąż szmatkę wokół drzewa. Woda przepływająca wzdłuż pnia pozostanie i kapie do pojemnika umieszczonego poniżej.
Wodę ze źródeł i źródeł górskich i leśnych rzek i strumieni można pić na surowo, ale przed ugaszeniem pragnienia wodą ze stojących lub nisko płynących zbiorników wodnych oczyszcza się je z zanieczyszczeń i dezynfekuje.
Tworzenie zapasu wody podczas przejść jest wskazane tylko w warunkach, w których źródła wody znajdują się w dużej odległości od siebie. Możliwe jest przechowywanie w dowolnych pojemnikach. Ale ponieważ w gorącym klimacie tropikalnym woda podczas przechowywania szybko zmienia swój smak, kwitnie, gotuje się podczas przerwy.
Przy ograniczonym zaopatrzeniu w wodę, szczególnie w gorącym klimacie, gdzie ciało traci dużo płynu z potem, odwadnia się, bardzo ważne jest ograniczenie pocenia się. Można to osiągnąć, chroniąc się przed bezpośrednim promieniowaniem słonecznym za pomocą prostej osłony przeciwsłonecznej, ograniczając aktywność fizyczną w upalne dni, nawilżając ubrania itp.
