Niedawno kupiłem sobie dom. Były właściciel okazał się porządnym człowiekiem i od razu mnie uprzedził, że deski, z których wykonano podłogę nad piwnicą, zgniły od czasu i wilgoci i wymagają pilnej wymiany. Prawdopodobnie bał się, że pewnego dnia mogę tam wpaść. Sama piwnica znajdowała się w domu pod kuchnią i miała następujące wymiary: szerokość - 2,4 m, długość - 2,3 m. Wnętrze wyłożone było cegłą i pokryte warstwą gliny.
Podłoga nad nim oparta była na dwóch drewnianych belkach i składała się z desek, na których ułożono płyty wiórowe. Był krzywy i zniszczony do tego stopnia, że chodzenie po nim było naprawdę niebezpieczne. Całe drewno zostało zniszczone przez chrząszcze, niektóre płyty wiórowe stały się wilgotne i kruche.
Początkowo myślałem, że po prostu wymienię na nim deski, ale po powolnym przemyśleniu zdecydowałem się na wykonanie metalowej ramy i wypełnienie jej betonem. Po pierwsze, wilgoć w piwnicy, jakkolwiek na to spojrzeć, zawsze będzie, co oznacza, że nowe deski, przy obecnej jakości drewna, na pewno długo nie wystarczą, a po drugie, jeśli będziemy jechać jeśli to zrobimy, to będzie to zrobione niezawodnie i raz na zawsze, a co może być silniejszego od żelbetu?
Demontaż starej podłogi
Pierwszym krokiem było zdjęcie płyty wiórowej, a następnie desek. Za pomocą ściągacza do gwoździ, młotka i łomu udało mi się to zrobić w trzy godziny. Z płytami nie było problemów, ale demontaż desek zajął więcej czasu: przybijano je do belek ogromnymi gwoździami, więc schodziły z wielkim trudem. Po całkowitym usunięciu drewnianej wykładziny musiałem za pomocą łopaty usunąć porządną warstwę ziemi (jeden bagnet) na całym obwodzie przy ścianach, aby usunąć wszelkie istniejące nierówności i wyrównać powierzchnię. Ta sprawa zajęła resztę dnia. Następnego ranka trzeba było wykonać prace spawalnicze.
Tworzenie ram
Do wykonania ramy nie oszczędziłem żadnego metalu. Być może wykorzystał go nawet bardziej niż to konieczne, ale tylko po to, aby nie instalować wewnątrz piwnicy dodatkowych słupów wsporczych, co zmniejszyłoby jej wolną przestrzeń. Konstrukcja opierała się na grubościennych rurkach (? 61 mm, grubość ścianki 5 mm), których nawet nie musiałem kupować. Faktem jest, że wcześniej w domu robiono z nich ogrzewanie. Wyglądało to okropnie i nieporęcznie, więc było rzeczą naturalną, że usunąłem całe to żelazko z pokoi, zastępując je nowoczesnymi urządzeniami grzewczymi. A rury, jak widać, przydały się w piwnicy.
Najpierw równomiernie rozłożyłem cztery potężne trzymetrowe rury, które są belkami nośnymi, nad piwnicą (co 80 cm). Następnie, po dokładnym wyrównaniu ich do poziomu, zaczął je ze sobą spawać. Do tego potrzebowałem rur o mniejszej średnicy (? 32 mm - 12 m) i grubych kształtek (? 12 mm - 40 m). W pierwszej kolejności zespawałem 15 zworek pomiędzy belkami, po czym wzmocniłem całą konstrukcję przyspawanymi do nich od dołu prętami wzmacniającymi.Rezultatem jest bardzo niezawodna metalowa rama.
Osobno chciałbym rozwodzić się nad produkcją ramy otaczającej wejście do piwnicy. Zrobiłem go z rury profilowej 40/20 mm w kształcie prostokąta (długość - 70 cm, szerokość - 50 cm). Na co warto tutaj zwrócić uwagę? Po pierwsze, wszystkie rogi ramy muszą być idealnie proste, wymiary boków muszą być ściśle spójne, w przeciwnym razie pokrywa nie będzie ściśle do niej pasować i wycieknie z piwnicy. Po drugie, należy go przyspawać w taki sposób, aby znajdował się na tej samej wysokości co rury belek, które są jednocześnie latarniami ostrzegawczymi.
Sama osłona również została wykonana przeze mnie z rury profilowej (40/20 mm) i grubego kawałka sklejki, solidnie połączonej z metalową podstawą za pomocą wkrętów samogwintujących. Ogranicznikiem pokrywy, uniemożliwiającym jej spadnięcie do piwnicy, był narożnik przyspawany do spodniej strony ramy szkieletowej. Tego dnia pracowałem ze spawaniem z całego serca: od wczesnego rana do późnej nocy, ale i tak ukończyłem robotę. Spaliłem prawie dwie paczki elektrod i wdychałem gryzący dym – okropność! (rury zostały pokryte farbą).
Montaż szalunków
Metalowa rama była gotowa, ale teraz musiałem rozwiązać nowy problem - zamontować szalunek nad piwnicą. Rozważano różne opcje jego produkcji, ale ostatecznie mój wybór padł na płyty wiórowe usunięte ze starej podłogi. Dlaczego? Po pierwsze, łatwiej i szybciej było pokryć nimi dużą przestrzeń nad wykopem, a po drugie, dzięki płytom praktycznie nie było szczelin, w których mógłby się rozlać płynny beton. Przymocowałem je do ramy od dołu grubym drutem wiążącym: najpierw wywierciłem wiertarką otwory w płycie wiórowej, następnie przewlec przez nie drut, po czym przy pomocy szczypiec przykręciłem go mocno do wzmocnienia.Okazało się, że jest niezawodne, ale biorąc pod uwagę ciężar betonu, na wszelki wypadek umieściłem pod spodem kilka tymczasowych podpór.
Wylewanie podłogi
Praca z betonem to poważne wyzwanie, szczególnie jeśli w ciągu jednego dnia trzeba wybetonować 12 m? o grubości warstwy 10 cm W tym celu wezwałem do pomocy znajomego, który wcześniej przygotował wszystko, co niezbędne do tego zadania: przesiew żwiru, cement, mieszalnik, łopaty, wiadra, reguła. Rozdaliśmy się w ten sposób: wymieszaliśmy beton (w proporcji 1/5), następnie jeden przyniósł go wiadrami na miejsce wylewania i wylał, a drugi wypoziomował gotową mieszankę za pomocą łaty trzymetrowej, dociskając go mocno do latarni i wykonując częste ruchy oscylacyjne na boki.
We dwójkę pracowaliśmy nad polowaniem. Rozpoczynając pracę o ósmej rano, w porze lunchu skończyliśmy już nalewanie. Wynik był zadowalający. Podłoga wyszła gładka, a cały pokój od razu się zmienił. Dwa dni później, gdy można było już chodzić po betonie, wziąłem stare koło od samochodu i wykonując okrężne ruchy po powierzchni podłogi, usunąłem z niego drobne nierówności. Teraz pozostało tylko poczekać, aż beton całkowicie wyschnie.
Końcowy akord
Minął tydzień i zacząłem kończyć pracę. Przede wszystkim obficie pomalowałem suchą powierzchnię betonu podkładem. Ale nie dla urody, nie, ale aby zmniejszyć ilość kurzu, który nieuchronnie tworzy się podczas chodzenia. Kiedy farba wyschła, położyłem na podłodze folię hydroizolacyjną, aby zapobiec przedostawaniu się wilgoci z betonu do linoleum. Następnie, jak można się domyślić, położono linoleum, ale nie proste, ale grube, izolowane, z odporną na ścieranie powierzchnią, która nie boi się nawet ciągnąć po nim meble. To droga przyjemność (cena za metr bieżący to około 2 tysiące rubli), ale uwierz mi, jest warta wydanych pieniędzy.
Wejście do piwnicy i samą pokrywę przyciąłem ozdobnym metalowym narożnikiem. Wyszło schludnie i pięknie: pod narożnikiem udało nam się ukryć nierówno przycięte krawędzie linoleum, a poza tym mocno docisnęło je do powierzchni. Uchwyt do pokrywy zrobiłem nie zwykły, ale zdejmowany, żeby nie przeszkadzał w chodzeniu. W tym celu wywierciłem wieczko na środku, z tyłu przykręciłem metalową płytkę, do której przyspawałem zwykłą nakrętkę. Zrobiłem do niego specjalny klucz, czyli małą gałązkę z nitką i gałką na końcu.
Teraz, żeby zejść do piwnicy, wystarczyło wziąć klucz, włożyć go w otwór, następnie przykręcić go do nakrętki i podnieść pokrywę. Zgadzam się, to ciekawe rozwiązanie, a co najważniejsze, na podłodze nie ma nic niepotrzebnego. Sam otwór po wyjęciu klucza został zamknięty plastikową zatyczką meblową. To chyba wszystko, drodzy czytelnicy, jeśli macie jakieś pytania dotyczące artykułu, to mam nadzieję, że wykonane przeze mnie zdjęcia pomogą wam zrozumieć szczegóły.
