Er werden tassen gemaakt van diskettes, ze werden als onderzetters onder kopjes geplaatst, de metalen kernen van magnetische schijven werden omgezet in onderdelen voor de tamboerijn van de beheerder, en de magnetische schijven zelf werden gebruikt in plaats van lichtfilters om naar de zon te kijken. Wat er met mij gebeurde toen kunst en nerds elkaar in mijn hoofd ontmoetten, staat in dit bericht.
Ik hou van tekenen. Ik heb een grote verscheidenheid aan stiften, pennen en potloden, en op een gegeven moment besefte ik dat gewone standaards en etuis, waarvan er veel zijn in winkels voor kantoorbenodigdheden, niet genoeg voor mij zouden zijn. Ik wilde iets van mezelf en afgestemd op mijn behoeften. Het begon allemaal toen ik een bericht over life hacker las over een pennenstandaard gemaakt van diskettes. Het is heel eenvoudig gedaan: neem vijf diskettes en verbind ze met ringen aan elkaar. Ik heb het schema verbeterd en ze niet in elkaar grijpen, maar aan elkaar gelijmd. De met deze methode gemaakte standaard werd later aangepast door een deksel met tape aan de gumdoos toe te voegen.
Eén standaard was niet genoeg, dus heb ik er nog een gemaakt, waarbij ik de onderste diskette verving door een cd, dit verhoogde de stabiliteit en dit ding ziet er goed uit. Later maakte ik nog een standaard volgens de oude methode en plakte deze op de nieuwe, waarbij ik bovendien verschillende partities van dezelfde diskettes erin toevoegde. Al twee jaar staat ze mij trouw op tafel.
Maar dit was niet genoeg, en toen begon ik meer standpunten in te nemen. Er werd nog een CD aan de CD toegevoegd, waardoor de bodem dikker werd, waardoor de onderkant er mooi uitzag en de stabiliteit verder werd verbeterd. Er werd een stuk papier tussen de schijven geplaatst om te voorkomen dat er iets in het midden van de ‘pannenkoek’ uit zou vallen. Om de staanders met elkaar te verbinden werd aan beide zijden een deel van de schijf afgezaagd. Toen begon ik onmiddellijk de hoek van de schijf af te vijlen en geen extra diskettes te gebruiken om de twee standaards met elkaar te verbinden, en ze onmiddellijk in elkaar te klikken, de muur tussen de dozen werd gedeeld door twee. De scheidingswanden zijn ontworpen voor verschillende markers, van dik tot dun. Dit is de trein die nu op mijn bureau staat.
Maar er kwamen steeds meer handvatten en ik wilde een nog handiger standje maken. Nadat ik een speciaal aangeschafte doos met diskettes eruit had gehaald, besloot ik een standje te maken dat schuin stond. De techniek was hetzelfde als de allereerste keer: een doos met een bodem van diskette of karton (voor het originele uiterlijk), scheiders gemaakt van diskettes, maar aan de zijkant waren nog twee schijven bevestigd, die de standaard op zijn plaats houden een engel. De eerste keer gebruikte ik kleine zelftappende schroeven, maar zelfs daarmee had ik problemen; de tweede keer lijmde ik ze. De tribunes bleken dat wel te zijn
ongelooflijk handig en staat op de eerste plaats naast de laptop.
Onder een hoek gaat de inkt minder achteruit en is het handiger om tekenstokjes eruit te halen en is de kleur of dikte direct zichtbaar.
Nu denk ik na over waar ik de oude cd's en dvd's, waarvan ik er een groot aantal heb verzameld, kan gebruiken. Waarom maak je niet dezelfde tamboerijn?
Ana Buigues uit Spanje vond een nogal interessant gebruik voor oude diskettes.
Ze maakt notitieboekjes van oude diskettes en verkoopt ze in een online winkel voor $ 5 tot $ 7, afhankelijk van het aantal pagina's.
Het ziet er best leuk uit.
Hier is een origineel idee voor een zelfgemaakt notitieboekje.
Een ander gebruik voor oude diskettes is in een tas!
Deze tas lijkt niet zo comfortabel, maar ontwerp vereist, zoals ze zeggen, opoffering.
