Η κύρια μονάδα του πυραύλου θα είναι μια βαλβίδα, η αποτελεσματικότητα ολόκληρου του πυραύλου θα εξαρτηθεί από αυτό. Με αυτό, ο αέρας ωθείται στο μπουκάλι και κρατιέται στη θέση του. Πάρτε ένα τρυπητό ή εργαστηριακό θάλαμο από οποιοδήποτε ποδήλατο και κόψτε τη "θηλή" του, το μέρος στο οποίο συνδέουμε την αντλία. Χρειαζόμαστε επίσης το συνηθισμένο φελλό από μπουκάλια κρασιού ή σαμπάνιας, αλλά δεδομένου ότι υπάρχουν τόσα διαφορετικά σχήματα και μεγέθη, το κύριο κριτήριο επιλογής για εμάς θα υπάρχει ένα μήκος τουλάχιστον 30 mm και μια διάμετρος ώστε ο φελλός να εισέρχεται στο λαιμό της φιάλης με μια προσαρμογή παρεμβολής 2/3 του μήκους του. Τώρα, στο φελλό που βρέθηκε, δημιουργήστε μια οπή τέτοιας διαμέτρου έτσι ώστε η "θηλή" να εισέρχεται με δύναμη σε αυτήν. Είναι καλύτερα να τρυπήσετε μια τρύπα σε δύο βήματα, πρώτα με ένα λεπτό τρυπάνι, και στη συνέχεια με ένα τρυπάνι της επιθυμητής διάμετρος και το πιο σημαντικό να το κάνετε απαλά με μικρή προσπάθεια. Στη συνέχεια, συνδέουμε τη "θηλή" και το φελλό μαζί, αφού βγάλουμε λίγο "σούπερ κόλλα" στην οπή του φελλού, για να αποφύγουμε τη διαρροή αέρα από τη φιάλη. Το τελευταίο τμήμα στη βαλβίδα θα είναι η πλατφόρμα, η οποία χρησιμεύει για την προσάρτηση της βαλβίδας στο μαξιλάρι εκτόξευσης. Πρέπει να είναι κατασκευασμένο από ανθεκτικό υλικό, για παράδειγμα μέταλλο ή υαλοβάμβακα με πάχος 2-3 mm και μέγεθος 100x20 mm. Αφού έχετε κάνει 3 τρύπες για τη βάση και τις θηλιές σε αυτό, μπορείτε να κολλήσετε το φελλό σε αυτό και είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσετε εποξική κόλλα για μια πιο ανθεκτική σύνδεση. Ως αποτέλεσμα, το κύριο πράγμα είναι ότι ένα τμήμα της θηλής προεξέχει πάνω από την πλατφόρμα με περίπου 8-11 mm, αλλιώς δεν θα υπάρχει τίποτα για να συνδέσετε την αντλία.
Πήγε στον ίδιο τον πυραύλο. Για την κατασκευή της θα χρειαστούν δύο φιάλες των 1,5 λίτρων, μια μπάλα από πινγκ-πονγκ, έγχρωμη ταινία. Ένα μπουκάλι μπορεί να τεθεί στην άκρη για τώρα, και με το δεύτερο θα εκτελέσουμε τη λειτουργία. Προσεκτικά κόψτε το πάνω μέρος της φιάλης έτσι ώστε το συνολικό μήκος να είναι περίπου 100 mm. Στη συνέχεια, βγήκε από το τμήμα με το σπείρωμα. Ως αποτέλεσμα, πήραμε ένα head fairing, αλλά αυτό δεν είναι όλα. Δεδομένου ότι υπάρχει μια τρύπα στη μέση, πρέπει να κλείσει και στην περίπτωση αυτή θα χρειαστεί μια προετοιμασμένη μπάλα. Πάρτε ένα ολόκληρο μπουκάλι, γυρίστε το ανάποδα, βάλτε μια μπάλα στην κορυφή και βάλτε σε ένα κερασάκι. Συνολικά, αποδείχθηκε ότι η σφαίρα προεξέχει ελαφρώς πέρα από την περιφέρεια της φιάλης, θα χρησιμεύσει ως ένα στοιχείο που μαλακώνει το χτύπημα στο έδαφος όταν κατεβαίνει από την τροχιά. Τώρα θα πρέπει να διακοσμήσετε τους ρουκέτες λίγο, αφού τα μπουκάλια είναι διαφανή, τότε κατά την πτήση ο πύραυλος θα είναι ελάχιστα ορατός και γι 'αυτό, όπου υπάρχει μια λεία κυλινδρική επιφάνεια, το τυλίγουμε με έγχρωμη ταινία.Έτσι, ο αγαπημένος πυραύλος τελείωσε τελικά, αν και μοιάζει περισσότερο με ένα βαλλιστικό διηπειρωτικό πύραυλο. Μπορείτε βεβαίως να κάνετε σταθεροποιητές να μοιάζουν με ένα πρότυπο πυραύλων, αλλά δεν θα επηρεάσουν την πτήση με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτό το κέλυφος. Οι σταθεροποιητές σε ποσότητα τεσσάρων τεμαχίων είναι εύκολο να κατασκευαστούν από χαρτόνι από κάτω από οικιακές συσκευές, κόβοντας τους μικρές στην περιοχή. Μπορείτε να τα κολλήσετε στο σώμα των πυραύλων χρησιμοποιώντας καρφιά υγρού κόλλα ή άλλα παρόμοια.
Τώρα ας αρχίσουμε να κάνουμε το μαξιλάρι εκκίνησης. Για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε ένα ομοιόμορφο φύλλο κόντρα πλακέ με πάχος 5-7 mm που κόβεται από ένα τετράγωνο με πλευρές μήκους 250 mm. Στο κέντρο, αρχικά στερεώνουμε την πλατφόρμα με τη βαλβίδα, επιλέγουμε αυθαίρετα την απόσταση μεταξύ των οπών, η απόσταση μεταξύ των δύο πλατφορμών πρέπει να είναι τουλάχιστον 60 mm και γι 'αυτό χρησιμοποιούμε μπουλόνια με διάμετρο 4 ή 5 mm και μήκος τουλάχιστον 80 mm ως συνδετήρες. Επιπλέον, για να στερεώσετε τον πύραυλο στο μαξιλάρι εκτόξευσης, θα χρειαστεί να φτιάξετε μια θήκη με μια διάταξη εκτόξευσης, η οποία αποτελείται από δύο γωνίες, δύο καρφιά και 4 μπουλόνια με στερέωση. Στη γωνία από τη μία πλευρά, τρυπάμε δύο τρύπες για συνδετήρες στην πλάκα εκτόξευσης, η απόσταση μεταξύ των οπών, όπως στη γωνία, και στην κύρια πλατφόρμα θα πρέπει να είναι η ίδια, για παράδειγμα 30 mm. Στην άλλη πλευρά και στις δύο γωνίες, πρέπει να φτιάξετε δύο τρύπες με διάμετρο 5 mm για δύο μεγάλα καρφιά με την ίδια διάμετρο, αλλά η απόσταση μεταξύ των οπών πρέπει να είναι τέτοια ώστε η απόσταση μεταξύ των ίδιων των καρφιών να είναι από 28 έως 30 mm. Όταν όλα συναρμολογηθούν, το ύψος της θέσης των καρφιών στερέωσης πρέπει να ρυθμιστεί. Για να το κάνετε αυτό, τοποθετήστε το μπουκάλι στη βαλβίδα, όπως στην κατάσταση μάχης, με μεγάλη προσπάθεια και στη συνέχεια πρέπει να επιλέξετε το ύψος των γωνιών έτσι ώστε τα νύχια να γλιστρήσουν εύκολα στις ίδιες τις οπές και ανάμεσα στον λαιμό της φιάλης. Τα νύχια χρησιμεύουν επίσης ως μηχανισμός κάθοδος, αλλά πρέπει ακόμα να δημιουργήσετε μια ειδική πλάκα που να τους συνδέει για το σχοινί, το οποίο θα τραβήξουμε για να ξεκινήσουμε τον πυραύλο. Το τελευταίο στοιχείο στο μαξιλάρι εκτόξευσης θα είναι τα πόδια για τα οποία θα πρέπει να τρυπήσετε 4 τρύπες σε όλες τις γωνίες του μαξιλαριού και να στερεώσετε 4 μικρούς κοχλίες μήκους 30 έως 50 mm, που χρησιμεύουν για να στερεώσετε το μαξιλάρι εκτόξευσης στο έδαφος.
Ο πυραύλος πρέπει να γεμίζεται με νερό σε αυστηρά καθορισμένη ποσότητα, δηλαδή το 1/3 του συνολικού μήκους ολόκληρης της φιάλης. Είναι εύκολο να σιγουρευτείτε από την εμπειρία ότι δεν αξίζει να γεμίσετε πάρα πολύ νερό, καθώς και πολύ λίγα, αφού στην πρώτη περίπτωση υπάρχει πολύς χώρος για τον αέρα και στο δεύτερο πάρα πολύ. Η ώθηση του κινητήρα σε αυτές τις περιπτώσεις θα είναι πολύ αδύναμη, και ο χρόνος λειτουργίας θα είναι σύντομος. Όταν ανοίγει η βαλβίδα, ο συμπιεσμένος αέρας αρχίζει να εκπέμπει νερό μέσω του ακροφυσίου, με αποτέλεσμα την ώθηση και ο πύραυλος αναπτύσσει μια κατάλληλη ταχύτητα (περίπου 12 m / s). Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το μέγεθος της ώσης επηρεάζεται επίσης από την επιφάνεια εγκάρσιας τομής του ακροφυσίου. Η ώθηση που μειώνεται καθώς απορρίπτεται το νερό θα επιτρέψει στην ρουκέτα να φτάσει σε ύψος 30-50 μ.
Πολλές δοκιμαστικές εκκινήσεις με ελαφρούς ή μέτριους ανέμους μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι με στενή σύνδεση μεταξύ της βαλβίδας και της φιάλης, σωστή πλήρωση με νερό και κάθετη τοποθέτηση του μοντέλου στην αρχή, μπορεί να φτάσει σε ύψος περίπου 50 μ. Η τοποθέτηση του πυραύλου υπό γωνία 60 ° οδηγεί σε μείωση του ύψους ανυψώστε, ωστόσο, η εμβέλεια πτήσης αυξάνεται. Με πιο ήπια μονοπάτια, είτε το ξεκίνημα του μοντέλου θα αποτύχει, είτε το εύρος πτήσης θα είναι μικρό. Ένα μοντέλο που ξεκίνησε χωρίς νερό θα είναι πολύ ελαφρύ και θα ανέλθει μόνο σε 2 - 5 μ. Οι εκτοξεύσεις των μοντέλων αέρος-υδραυλικού κατασκευάζονται καλύτερα σε ήρεμους καιρούς. Ως αποτέλεσμα των δοκιμών, είναι εύκολο να παρατηρήσουμε ότι το μοντέλο έχει καλή σταθερότητα και την τάση να προσανατολίζεται προς τον άνεμο, τόσο υπό την παρουσία έλξης όσο και μετά το πέρας της λειτουργίας του κινητήρα. Ο χρόνος πτήσης του μοντέλου από την αρχή μέχρι την προσγείωση, ανάλογα με το ύψος που φτάνετε, είναι 5 - 7 δευτερόλεπτα.
Παρεμπιπτόντως, οι αερόβιοι υδραυλικοί πυραύλοι μπορούν επίσης να είναι πολλαπλών σταδίων, δηλαδή αποτελούνται από πολλά μπουκάλια ή ακόμα και πέντε ή περισσότερα. Γενικά, ένα ρεκόρ για το ύψος πτήσης ενός τέτοιου πύραυλου ανέρχεται στα 600 μέτρα, και όχι κάθε τυποποιημένο μοντέλο ενός πυραύλου μπορεί να φτάσει σε τέτοιο ύψος.Ταυτόχρονα, μπορούν να αυξήσουν ένα σημαντικό ωφέλιμο φορτίο, για παράδειγμα, μερικοί δοκιμαστές εγκαθιστούν κάμερες ή μίνι βιντεοκάμερες και εκτελούν με επιτυχία αεροφωτογράφηση.
Έτσι, όταν όλα είναι έτοιμα, μπορείτε να βγείτε έξω και να κάνετε τα πρώτα λανσάρισμα. Μαζί με τον πύραυλο και τον εξοπλισμό, θα πρέπει ακόμα να πάρετε επιπλέον καύσιμα - λίγα μπουκάλια νερού. Τέτοια βλήματα μπορούν να εκτοξευθούν οπουδήποτε, στην σχολική αυλή, σε δασική εκκαθάριση, το κυριότερο είναι ότι μέσα σε μια ακτίνα 20 μέτρων δεν θα πρέπει να υπάρχουν κτίρια που εμποδίζουν την πτήση μάχης. Στο κέντρο του εκπαιδευτικού μας εδάφους, ρυθμίστε το μαξιλάρι εκτόξευσης έτσι ώστε ο τοποθετημένος πυραύλος να είναι αυστηρά κάθετος. Στη συνέχεια, συνδέουμε την αντλία στη βαλβίδα, γεμίζουμε το πύραυλο με το νερό του προδιαγεγραμμένου όγκου και το εγκαθιστούμε γρήγορα στο μαξιλάρι εκτόξευσης, έτσι ώστε η βαλβίδα να εφαρμόζει πολύ σφιχτά στο λαιμό της φιάλης. Τώρα βάλτε τη σκανδάλη, εισάγετε δύο καρφιά στις τρύπες, στερεώστε τα. Είναι καλύτερο να ξεκινήσετε έναν αερόβιο πυραύλο μαζί, κάποιος θα τραβήξει το σχοινί - την εκκίνηση και ο άλλος για να αντλήσει αέρα μέσα στη φιάλη. Το μήκος του σχοινιού θα πρέπει να είναι περίπου 10 - 15 μέτρα, η απόσταση αυτή είναι αρκετή για να εμποδίσει τον άνθρωπο να εκτοξεύσει νερό από το πύργο, αλλά δεν θα ζηλέψετε κανέναν που θα χειριστεί την αντλία, έχει πολύ καλή πιθανότητα να πάρει ένα δροσερό ντους με μια ασυνήθιστη πτήση ενός πυραύλου. Δεδομένου ότι ο πυραύλος μας αποτελείται από φιάλη 1.5 λίτρων, πρέπει να διογκωθεί σε πίεση 4 έως 5 ατμοσφαιρών, μπορείτε να δοκιμάσετε περισσότερο, αλλά η ίδια η βαλβίδα και η σύνδεση με την αντλία δεν θα αντέξουν μια τέτοια υψηλή πίεση και θα υπάρξει διαρροή. Κατά την άντληση, δεν μπορείτε να φοβάστε ότι κάτι μπορεί να συμβεί στο μπουκάλι, επειδή μπορεί να αντέξει τις 30 έως 40 ατμόσφαιρες σύμφωνα με τα τεχνικά δεδομένα. Η έγχυση αέρα διαρκεί περίπου 30 δευτερόλεπτα. Όταν επιτευχθεί η επιθυμητή πίεση στο μπουκάλι, η ομάδα εκτόξευσης λαμβάνει την εντολή "Εκκίνηση", η οποία τραβάει το σχοινί με μια απότομη κίνηση και μετά από μια στιγμή ο ρουκέτας βυθίζεται στον ουρανό, εκτελώντας μια αποστολή μάχης. για την επόμενη εκτόξευση, παραμένει μόνο να γεμίσει το καύσιμο από το απόθεμα και πάλι να αντλήσει αέρα στον θάλαμο του κινητήρα.Ένας τέτοιος πυραύλος μπορεί να διασκεδάσει σε μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα.
